Postępowanie dowodowe to bardzo ważny element postępowania. Aby skutecznie dowieść swych racji, należy je odpowiednio wykazać. Aby można było rozstrzygnąć sprawę, należy oprzeć się na odpowiednich ustaleniach faktycznych. Każde rozstrzygnięcie musi bowiem opierać się na ustalonej podstawie dotyczącej faktów. Na postępowanie dowodowe składają się czynności związane z dopuszczeniem dowodów, ich przeprowadzenie, utrwalenie oraz ocena. Przedmiotem dowodu będą, co do zasady, fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Są to zarówno zjawiska, jak i ich właściwości, ale także stany, czy przeżycia. Wyjątkowo przedmiotem dowodu będzie samo prawo. Pewne grupy faktów mogą stanowić podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji dotyczącej ich prawdziwości. Będą to:
a) fakty powszechnie znane, zwane notoryjnymi – są to fakty o charakterze historycznym, przyrodniczym czy ekonomicznym, które znane są każdemu rozsądnemu i o określonym doświadczeniu życiowym mieszkańcowi danej miejscowości,
b) fakty znane urzędowo – w tym przypadku chodzi o fakty, które komisja zna dzięki pełnieniu określonych funkcji, komisja musi zwrócić uwagę stronom na takie fakty, będzie to np. informacja dotycząca wszczęcia innego postępowania,
c) domniemania prawne – występuje, gdy przepis prawa nakazuje przyjmowanie faktów za stwierdzone, należy pamiętać, że domniemanie może zostać obalone, w kodeksie cywilnym występuje np. domniemanie dobrej wiary
d) domniemanie faktyczne – istnieje, gdy z istnienia określonych faktów wnioskuje się o innych faktach,
e) fakty przyznane – występują w przypadku określonego oświadczenia wiedzy strony dotyczącego faktów przytaczanych przez stronę przeciwną,
f) fakty ustalone za pomocą dowodu z pierwszego wejrzenia („prima facie”) – określa związek przyczynowy między określonymi zdarzeniami, gdy wykazanie danych faktów jest trudne.
W celu wydania orzeczenia wojewódzka komisja może wzywać do złożenia wyjaśnień:
1) podmiot składający wniosek;
2) kierownika podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, z działalnością którego wiąże się wniosek;
3) osoby, które wykonywały zawód medyczny w podmiocie leczniczym prowadzącym szpital oraz inne osoby, które były w nim zatrudnione lub w inny sposób z nim związane, w okresie, w którym zgodnie z wnioskiem miało miejsce zdarzenie medyczne albo zostały wskazane we wniosku jako osoby, które mogą posiadać informacje istotne dla prowadzonego przed wojewódzką komisją postępowania;
4) ubezpieczyciela.
Wezwanie doręcza się co najmniej na 7 dni przed terminem posiedzenia. W postępowaniu wojewódzka komisja rozpatruje dowody przedstawione przez podmiot składający wniosek oraz kierownika podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, z działalnością którego wiąże się wniosek, oraz ubezpieczyciela
Wojewódzka komisja może także w zakresie prowadzonego postępowania:
1) żądać dokumentacji prowadzonej przez podmiot leczniczy prowadzący szpital, w tym dokumentacji medycznej;
2) przeprowadzać postępowanie wyjaśniające w podmiocie leczniczym prowadzącym szpital;
3) dokonywać wizytacji pomieszczeń i urządzeń szpitala.
Z czynności, o których mowa pkt 2 i 3, sporządza się protokół, który podpisują członkowie wojewódzkiej komisji oraz osoby uczestniczące w tych czynnościach. Odmowę lub niemożność podpisania stwierdza się w protokole. Jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla wydania orzeczenia wymaga wiadomości specjalnych, wojewódzka komisja zasięga opinii lekarza w danej dziedzinie medycyny z listy albo konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny, farmacji lub innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia.
Zasady i reguły postępowania dowodowego
Istotnym jest wydanie postanowienia dowodowego. Komisja oznacza w nim fakty podlegające stwierdzeniu, środek dowodowy. Podstawową zasadą postępowania dowodowego jest zasada bezpośredniości. Zasadą jest, że postępowanie to odbywa się przed komisją orzekającym. Umożliwia to bezpośrednie zapoznanie się z danym dowodem. Kolejną z zasad jest swobodna ocena dowodów przez komisje. Komisja ocenia bowiem wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Nie jest to oczywiście ocena dowolna. Na stronach ciąży ciężar twierdzenia i dowodzenia. Strony zgłaszają także swe wnioski i oświadczenia. A druga ze stron odnosi się do twierdzeń strony przeciwnej. Inaczej fakty mogą zostać uznane za przyznane (mamy wtedy do czynienia z tzw. „milczącym uznaniem”).
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości z zakresu prawa medycznego, pozostajemy do Państwa dyspozycji.
Z wyrazami szacunku.