Twoja sprawa o odszkodowanie za błąd medyczny jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Martwica skóry czy kończyny oraz odleżyny jako zaniedbanie pacjenta przez szpital lub lekarza, a odszkodowanie i zadośćuczynienie

Dokonując oceny możliwości odpowiednio wczesnego dostrzeżenia przez personel pozwanej placówki rozwijającej się u powoda martwicy mieć należy na względzie fakt, iż wczesne zmiany martwicze są trudno dostrzegalne nie tylko podczas oględzin makroskopowych, ale również nawet przy użyciu mikroskopu świetlnego, łatwa do dostrzeżenia jest bowiem dopiero martwica już dokonana. Ognisko zaatakowanej nią tkanki różni się od otaczających ją tkanek barwą, konsystencją i objętością, obie zaś części tkanek oddziela brzeżny pas przekrwienno – wybroczynowy oraz odczynowo – resorbcyjny. Tym samym zatem na wczesnym etapie rozpoznanie anatomiczne martwicy jest trudne. Tkanki pokrywające wystające części kości, które przez dłuższy czas poddane są uciskowi zewnętrznemu przez różnorakie przedmioty atakuje martwica spowodowana ich niedokrwieniem i owrzodzeniem przybierająca postać odleżyn. Pierwszą fazą takiej martwicy jest zaczerwienienie skóry, które jednak blednie lub znika pod wpływem ucisku. W tej też fazie skóra i położone głębiej tkanki pozostają jeszcze miękkie. Po niej następuje faza druga cechująca się zaczerwienieniem, obrzękiem i stwardnieniem, czasami też z tworzeniem się pęcherzy w obrębie naskórka i jego złuszczaniem się. W kolejnej fazie następują zmiany martwicze skóry z odsłonięciem tkanki tłuszczowej i sączeniem się z rany. Czas, w jakim powstać mogą te ostatnie zmiany, różni się zależnie od ich przyczyn i stanu ogólnego pacjenta. Rozpoczętej już martwicy zatrzymać się po prostu nie da. W przypadku jej wystąpienia poza usunięciem samej przyczyny jej wystąpienia możliwe jest głównie leczenie objawowe, polegające na zachowaniu troski o czystość rany, jej ukrwienia, jak również stosowaniu preparatów ograniczających niekorzystny sposób bliznowacenia i przyspieszających gojenie.

Niewątpliwie sprawowanie opieki nad pacjentem w placówce medycznej powinno być wykonywane przez personel medyczny w sposób profesjonalny. W trakcie hospitalizacji pacjent powinien mieć zapewnione wszelki środki farmakologiczne i wspomagające terapię: pampersy, środki przeciwodleżynowe (materac, maści), sprzęt rehabilitacyjny. W sytuacji wystąpienia odleżyn właściwym jest obciążanie szpitala, lekarza czy personelu medycznego zarzutami, iż ten nie zareagował w porę na rozwijające się zmiany martwicze, oczekiwanie bowiem takiej reakcji oznacza nałożenie na nich obowiązku możliwego do spełnienia przy dołożeniu należytej staranności.

Związek przyczynowy

Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a w tych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Związek przyczynowy zachodzi tylko wtedy, gdy w zestawie wszystkich przyczyn i skutków mamy do czynienia jedynie z takimi przyczynami, które normalnie powodują określone skutki. Nie wystarczy więc istnienie związku przyczynowego jako takiego, ale wymagane jest stwierdzenie, że chodzi o następstwa normalne. Należy więc ustalić, czy w ogóle pomiędzy kolejnymi faktami istnieją obiektywne powiązania (czy dany fakt jako przyczyna był koniecznym warunkiem wystąpienia drugiego z nich jako skutku, czyli czy bez niego skutek wystąpiłby). W razie pozytywnego stwierdzenia w tym zakresie należy rozważyć, czy powiązania można traktować jako „normalne”, tzn. oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy, a więc niebędące rezultatem jakiegoś zupełnie wyjątkowego zbiegu okoliczności. Wedle teorii przyczynowości adekwatnej w odmianie obiektywizującej, dane następstwo ma charakter „normalny” wówczas, gdy pojawienie się przyczyny badanego rodzaju każdorazowo zwiększa obiektywne prawdopodobieństwo wystąpienia rozpatrywanego skutku. Zwiększenie prawdopodobieństwa ustalić należy w oparciu o znajomość obiektywnych reguł i zasad rządzących danym rodzajem faktów i zależności, a także na podstawie doświadczenia i wiedzy o podobnych (do badanej) zależnościach. Związek przyczynowy jest zatem niezbędną przesłanką odpowiedzialności cywilnej. Lekarz lub inny członek personelu medycznego odpowiada tylko za normalne następstwa swojego działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zależność ta, tak trudna do wykazania w wielu sytuacjach, przy tzw. wypadkach medycznych doznaje dodatkowych problemów. Wynikają one z faktu, że w przypadku szkody wyrządzonej podczas leczenia w grę wchodzą procesy biologiczne, mało uchwytne i niepoddające się zewnętrznej obserwacji. Czasami nie sposób wykazać, czy konkretny uszczerbek wywołało zawinione zachowanie lekarza lub innego członka personelu medycznego, czy też zaistniały dodatkowe elementy, których wpływu na powstanie lub zwiększenie rozmiarów szkody nie można precyzyjnie określić.

Odszkodowanie i zadośćuczynienie

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia  i odszkodowania wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury. Zadośćuczynienie jest jednocześnie przede wszystkim środkiem rekompensaty krzywdy. Ten kompensacyjny cel zadośćuczynienia ma polegać, zgodnie z językowym znaczeniem, na – z natury rzeczy niedoskonałym – wynagrodzeniu krzywdy przez zaspokojenie w większym zakresie potrzeb poszkodowanego. W tym celu poszkodowany powinien otrzymać od osoby odpowiedzialnej za szkodę sumę pieniężną o tyle w konkretnych okolicznościach odpowiednią, ażeby mógł za jej pomocą zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną.

Europejski Komitet Doradczy ds. Odleżyn wprowadził w następującą klasyfikację:

Stopień 1 – Skóra nieuszkodzona z miejscowym zaczerwienieniem nieblednącym, zwykle umiejscowiona nad wyniosłością kostną. W przypadku skóry silnie pigmentowanej, blednięcie i zaczerwienienie może być trudno dostrzegalne. Jedynym objawem może być lokalna zmiana barwy skóry, odróżniająca się od otoczenia.

Stopień 2 – Utrata części grubości skóry właściwej, objawiająca się jako płytkie otwarte owrzodzenie, z czerwonym/różowym dnem rany bez ziarniny. Może też występować w postaci nieuszkodzonego albo pękniętego/otwartego pęcherza wypełnionego osoczem.

Stopień 3 – Utrata skóry pełnej grubości. Widoczna jest tkanka podskórna, ale mięśnie i ścięgna nie są widoczne. Ziarnina może być obecna, ale nie utrudnia oceny głębokości ubytku tkanki. Może być obecne podminowanie brzegów rany oraz drążące tunele.

Stopień 4 – Utrata skóry pełnej grubości z odsłonięciem kości, ścięgien i mięśni. Ziarnina i martwica pokrywają w części albo w całości dno rany. Często obecne podminowanie brzegów rany oraz drążące tunele.

Skala Torrance’a

Inną, często stosowaną i popularną skalą stosowaną do oceny odleżyn jest pięciostopniowa skala Torrance’a:

Stopień I – zaczerwienienie blednące; ucisk palcem powoduje zblednięcie zaczerwienienia, ponieważ mikrokrążenie nie jest jeszcze uszkodzone

Stopień II – zaczerwienienie nieblednące; dokonane uszkodzenie mikrokrążenia. Mogą pojawiać się powierzchniowe uszkodzenia naskórka, pęcherze i ból

Stopień III – uszkodzenie wszystkich warstw skóry do granicy z tkanką podskórną. Brzegi rany są dobrze odgraniczone, otoczone obrzękiem i rumieniem, dno wypełnia czerwona ziarnina lub żółte masy rozpadających się tkanek

Stopień IV – uszkodzenie obejmuje skórę i tkankę podskórną. Brzeg rany zwykle dobrze odgraniczony, dno odleżyny może pokrywać czarna martwica

Stopień V – martwica dotyczy także powięzi i mięśni, czasem stawów i kości. Powstają jamy i „kieszenie”, które są ze sobą połączone. Rana wypełniona jest czarnobrązowymi masami rozpadających się tkanek

Przykłady z naszej praktyki sądowej:

  • Na skutek obrażeń odniesionych w wypadku komunikacyjnym powód z młodego, silnego, w pełni sprawnego, wysportowanego mężczyzny zmienił się w osobę, która przez prawie dwa lata wymagała stałej pomocy osoby drugiej, osobę nie w pełni sprawną fizycznie, z orzeczoną niepełnosprawnością. Bezpośrednio po wypadku powód odczuwał silne bóle całego ciała, które jedynie częściowo łagodziły podawane mu środki farmakologiczne. Był całkowicie unieruchomiony, czego konsekwencją były duże odleżyny na plecach, które również sprawiały ból powodowi i wymagały leczenia. Oprócz dolegliwości fizycznych takich jak ból czy całkowite unieruchomienie, powód odczuwał także dolegliwości psychiczne. Nie mógł pogodzić się ze swoim stanem zdrowia po wypadku, cierpiał na bezsenność, miał lęki, wymagał obecności członków rodziny w szpitalu. Dla młodego, dotychczas samodzielnego mężczyzny upokarzającym była konieczność wykonywania w stosunku do niego przez matkę, personel medyczny czy inne osoby wszystkich czynności higienicznych i pielęgnacyjnych.
  • Na skutek wypadku pacjentka doznała szeregu obrażeń. Obrażenia doprowadziły do uszkodzenia rdzenia kręgowego, niedowładu obu kończyn, porażenia pęcherza moczowego oraz uszkodzenia lewego splotu barkowego i niedowładu lewej kończyny górnej. Z uwagi na długotrwałe przebywanie w pozycji leżącej, mimo zastosowania odpowiedniej opieki medycznej, u poszkodowanej zaczęły wytwarzać się odleżyny oraz dochodziło do nawracającego zakażenia dróg moczowych. Poszkodowana kilkakrotnie była leczona szpitalnie. Początkowo odleżyny miały charakter odwracalny, następnie wystąpiły u niej nieodwracalne zmiany niedokrwienno-niedotleniowe w tkankach, które doprowadziły do martwicy i tzw. odleżyny, będącej głębokim ubytkiem powłok zewnętrznych. Odleżyna na lewym pośladku były oczyszczana mechanicznie oraz stosowano na nie maści i leki, leczenie nie przynosiło efektów. Zarówno odleżyny, jak i zakażenia dróg moczowych spowodowały u poszkodowanej znaczne osłabienie odporności, niedokrwistość, zaburzenia elektrolitowe i gospodarki białkowej.

[spacer]

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji.  Prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i jedny w swoim rodzaju specjalista od błędów medycznych, odszkodowania i zadośćuczynienia. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach. Z naszą kancelarią współpracują najbardziej znani profesorowie, doktorzy prawa oraz byli ministrowie, gdyż cenią jakość, pewność i bezpieczeństwo jakie oferujemy.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Odszkodowanie i zadośćuczynienie za błąd medyczny lekarza w szpitalu